Pożar domu w Suchaczu

Wieczorem w niedzielę, 23 listopada, nasze życie w jednej chwili stanęło w ogniu. W naszym domu mieszkaliśmy w dwóch częściach: w jednej ja z żoną, w drugiej mój syn z partnerką i dziećmi — 19-letnim Kacprem i 15-letnią Julią. Tego wieczoru najważniejsze stało się jedno: wszyscy wyszliśmy z pożaru cali i bezpieczni. To cud, za który każdego dnia dziękujemy.

Niestety dom nie miał tyle szczęścia. Zniszczenia są ogromne. Część, w której mieszkał syn z rodziną, nadaje się do rozbiórki. Nasza część wymaga położenia nowego dachu i kapitalnego remontu — od podstaw, krok po kroku. To nie są drobne naprawy, tylko walka o to, by miejsce, które było naszym domem, mogło nim znów być.

Dziś zatrzymaliśmy się u bliskich. Jesteśmy wdzięczni za dach nad głową, ciepło i życzliwość, bo po takim doświadczeniu nawet zwykła cisza w nocy potrafi być trudna. Ale myślami wciąż wracamy tam — do ścian, które pamiętają rodzinne rozmowy, śmiech dzieci, codzienne poranki. Do miejsca, które chcemy ocalić, bo to nie tylko budynek. To historia naszej rodziny, nasze bezpieczeństwo i poczucie „u siebie”.

Wiemy, że droga do odbudowy będzie długa i kosztowna. Przed nami mnóstwo pracy, decyzji i wydatków, o których wcześniej nawet nie myśleliśmy. A tuż za rogiem święta Bożego Narodzenia. W tym roku będą inne niż wszystkie — bardziej ciche, bardziej bolesne, z pustką po tym, co straciliśmy. Mimo to trzymamy się nadziei. Wierzymy, że w tym trudnym, a jednocześnie wyjątkowym czasie może wydarzyć się coś dobrego. Że krok po kroku uda się odbudować nie tylko dom, ale i spokój, do którego tak bardzo chcemy wrócić.