Pożar w Makowie

W środowe popołudnie, 17 grudnia, w Makowie wydarzyło się coś, co w jednej chwili zatrzymało codzienność. Pożar strawił dom mojego wujka Bernarda – miejsce, w którym spędził całe swoje życie. Dom, który był świadkiem lat pracy, rodzinnych spotkań, cichych poranków i spokojnych wieczorów. Jego bezpieczna przystań, jego miejsce na ziemi.

Bernard jest emerytem. To nie był dla niego tylko budynek, lecz przestrzeń pełna wspomnień, historii i rzeczy, których nie da się wycenić. Zniszczenia są ogromne – materialnie, ale przede wszystkim emocjonalnie. Ogień zabrał więcej niż ściany i dach. Zabrał poczucie bezpieczeństwa i ciągłości życia.

Mimo ogromu strat wujek wciąż wierzy, że odbudowa będzie możliwa. Potrzeb jest bardzo wiele, a sytuacja pozostaje niezwykle trudna, zwłaszcza w czasie, który dla wielu z nas kojarzy się z bliskością, spokojem i nadzieją.

Każdy gest pamięci, każde dobre słowo i każda myśl skierowana w stronę Bernarda mają dziś ogromne znaczenie. W tym wyjątkowym, przedświątecznym czasie nawet najmniejsze iskry dobra potrafią rozświetlić największą ciemność.